Rozdział 2 "Pokój Życzeń"

Witajcie!
Dziękuję za wspaniałe, szczere komentarze do mojego pierwszego rozdziału i zapraszam na drugi, mniej ciekawy.
Beta: Martin <3
Dedykuję ten rozdział Bellatrix (znowu xD) i Oli D. <3 kocham Was i piszcie dalej!
Zapraszam
Lady H.


-Gdzie jest ta głupia Kat?! –denerwował się wysiadając z pociągu, jedną ręką trzymając kufer a w drugiej dłoń Hermiony.
-Twoja była dziewczyna? Czyżbyś nie powiedział o czymś – zakpiła Riddle wyszarpując się z uścisku jego dłoni.

Ale Malfoy ponownie, tym razem bardziej boleśnie, chwycił jej rękę.

-Po pierwsze: Kathleen to moja siostra. Po drugie: nie wyrywaj się bo stary Snape patrzy – syknął do jej ucha.

Wkroczyli pewnym krokiem do Wielkiej Sali.
Hermiona zatrzymała się nie pewna gdzie ma usiąść. Wybór ułatwił jej Snape, który wskazał głową stół Slytherinu.
Pogrążony rozpaczą Ron, usiadł obok Lavender, która zaczęła jego pocieszać, stwierdzając że zmiana Miony jest w pewnym sensie winą jej porwania.
Weasley nie chciał jej wierzyć, jednak pokiwał gorliwie głową i zaczął słuchać przemowy Dumbledor’a

**********************

Po wysłuchanej paplaninie Starego Dropsa, Ginny struchlała

-Co to znaczyło, że mamy się bronić nie zważając na innych?
-Sądzę, że chodziło o to by nikogo nie przekonywać, która strona jest lepsza, ale wybrać swoją. – wytłumaczył Harry.

Oboje, razem z przyjaciółmi, czekali na Hermionę. Wyszła ostatnia z sali, z roześmianymi Draco i Blaisem.

-Hermiona, chcielibyśmy z tobą porozmawiać. – odezwała się łagodnie Luna.
-Nie teraz... – nie dane jej było dokończyć.

Draco wtrącił się, mając dużo do powiedzenia.

-Spadaj, Lovegood. Nie mamy czasu. – trącił niedbale dłoń Hermiony.
-Luna, wiesz jak łatwo spełnić moje życzenia. Bo urodziłam  się o dwudziestej.

Miona zaszyfrowała spotkanie w pokoju życzeń o ósmej wieczorem. Rzuciła spojrzenie na każdego by upewnić się czy każdy zrozumiał, po czym poszła za Malfoy’em.

-Co robimy dzisiaj, Riddle? – zapytał gdy przechodzili się korytarzem przed pokojem wspólnym.
-Nie chcę siedzieć w wspólnym, nie wytrzymałabym tych spojrzeń – przyznała szczerze.
-W sumie ja też. Ja ze szlamą? Och, przepraszam. Nie jesteś żadną szlamą. Teraz to czysta krew. Jak się z tym czujesz? – spytał ironicznie uśmiechając się.

Nie był to szczery uśmiech, ale też nie złośliwy

-Nijak, to na mnie wpłynęło – stwierdziła i wzruszyła ramionami.
-Dobra, Riddle. Idę na imprezę. Zabrałbym cię ale nikt cię nie zaprosił. Nara! - krzyknął za nią i pobiegł do pokoju Slytherinu.

Jeszcze trochę stała na korytarzu po czym skierowała się także do wspólnego.
Zastała tam mnóstwo osób. Było ciemno, nieliczne "lumos" niektórych różdżek oświetlało jej drogę do dormitorium dziewczyn. Jednak zdążyła zauważyć Draco, który trzymał na kolanach śliczną brunetkę i namiętnie całował ją.
Zatrzymała się w miejscu i przyjrzała się im dobrze.

-On tak już ma. Ta mała Elsa jest niezłą spryciulą. - powiedział ktoś.

Była to śliczna blondynka o szarych oczach.

-Nie jest mi specjalnie przykro. - mruknęła - Hermiona Riddle. - podała rękę.
-Kathleen Malfoy. Mój brat to dupek. A ta mała to odzwierciedlenie jego. O! Choć zaprowadzę cię do mojej przyjaciółki. Z chęcią cię pozna - chwyciła ją za ramię i uradowana poprowadziła ją do niskiej brunetki, która różdżką próbowała wyczarować patronusa z marnym skutkiem.
-Lily, to jest Hermiona Riddle - przedstawiła ją małej.
-Tyle o tobie słyszałam! Jestem Lily Snape i jestem z Ravenclawu. Tak, zawiodłam moją całą rodzinę a ty jesteś tutaj prawda? Jakoś nigdy nie miałam okazji cię poznać - trajkotała radośnie.

Herm zaśmiała się łagodnie

-Szczerze to głupio się czuję, bo wy tyle o mnie słyszałyście a ja się teraz domyśliłam że jesteś siostrą Andrew'a.
-Tak, zostaliśmy przeniesieni z Durmstagu. -potwierdziła córka Severusa.
-A ja z Beauxbatons. Mieszkałam do niedawna u ciotki we Francji ale ojciec wysłał mnie na przeszpiegi Draco. - zachichotała Kathleen.

Przez resztę wieczora dowiedziała się, że Lily ma czternaście lat a Kathleen piętnaście. Obydwie znały się od dzieciństwa. Zawsze mogły na siebie liczyć.....

*******

W pół do dziewiątej przypomniało jej się że była umówiona ze swoimi starymi przyjaciółmi.
Starymi przyjaciółmi.....

-Przepraszam Was, ale umówiłam się z moimi przyjaciółmi i już jestem sporo spóźniona. Nie mówcie tego Malfoy'owi. Do zobaczenia - pobiegła odnieść torbę.

Z przejścia wyleciała jak torpeda. Miała przygotować się emocjonalnie na tę rozmowę ale zamiast tego postanowiła poznawać nowe koleżanki.
Była bardzo zła na siebie.
Mijając zakręt wpadła na Mistrza Eliksirów.

-A panna Riddle gdzie się wybiera? - syknął wrednie
-Eee... ja... idę się spotkać z Draco. -próbowała wybrnąć z całej sytuacji nieudolnie.
-Doprawdy? Tyle że Draco siedzi w pokoju wspólnym i zabawia zebranych. Pomyliłaś drogi czy uciekasz z przyjęcia swojego narzeczonego? - podchwycił wątek małżeństwa

W końcu nie wytrzymała i przyznała gdzie idzie.
Snape postanowił iść z nią.
Na widok zbliżających się dzieciaków, powiedział głośno i wyraźnie:

-Panna Riddle przeprasza że się spóźniła ale musiała ze mną porozmawiać. Do widzenia.

Ulotnił się. Wtedy podszedł do niej Harry.

-Riddle? Hermiona! Co się tu dzieje?! - prawie krzyczał.
-Nie tutaj.

Poleciła wszystkim pomyśleć o białym pokoju z zieloną sofą.

*********

Wszyscy znaleźli się w takim pokoju. Riddle siedziała już na sofie oczekując pozostałych.

-A więc to było tak....
-Nie mów im nic! Nie możesz zdradzić naszej słodkiej tajemnicy! - usłyszała głos w głowie i natychmiast zbladła.

Wyglądała teraz jak trup. Jej szara cera i zapadnięte policzki współgrały z bezdennymi oczami, które kiedyś były tak pełne życia.
Z przerażenia, Lavender pisnęła a Luna schowała się za sofą.

-Przepraszam, ja.... To wszystko przez te porwanie!
-Nie każ Severusowi ciebie szpiegować. Czy ty nie możesz zrozumieć że to dla twego dobra? - odezwał się Czarny Pan w jej myślach.

Złapała się za głowę, próbując myśleć o czymś innym, wyganiając ze swojego umysłu podły dźwięk

-Hermiona! Masz natychmiast nam powiedzieć co jest grane! - wykrzyczał Harry a Ron ukrył twarz w dłoniach.

Wszyscy byli przerażeni całym zdarzeniem. Nevil przytulił mocno Lunę.

-To on mnie porwał! - wykrzyczała.
-Jak mogłaś! Nie dane jest ci zaufać. Crucio! -wycharczał Lord.

Z ust dziewczyny wydobył się wrzas pełen bólu i cierpienia. Osunęła się na kolana i zaczęła płakać.
Natychmiast podbiegła do niej Ginny i położyła jej rękę na ramieniu

-On mnie kontroluje! Jest w mojej głowie... - chlipała - Mam to! - odsłoniła Mroczny Znak.

Każdy wstrzymał oddech. Harrego ponownie zabolała blizna.

-Jestem potworem tak jak on!
-Nie nazywaj mnie tak! Jestem twoim ojcem! Crucio! Powiedz im to! Niech wiedzą co nas łączy! - rozkazywał.

Pokręciła głową automatycznie. Szlochając wypowiadała jedno słowo

-Nie.. nie....

Harry także skulił się z bólu. Poczuł tak bardzo wyimaginowaną bliskość z Voldemortem że jego ból był absurdalny.
Słychać było tylko krzyk Hermiony i w końcu dla niej skończyły się męki.
Zemdlała

CDN